Έκθεση Miro στον Ελληνικό Κόσμο

Όταν το καλοκαίρι άρχισαν τα δημοσιεύματα για την έκθεση του Miro στην Θεσσαλονίκη, είχα ζηλέψει τόσο πολύ που δεν θα μπορούσα να την επισκεφτώ, αφού το φθινόπωρο με περίμενε πολύ δουλειά για το στήσιμο της έκθεσης «Βολανάκη» στο Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος και θα ήταν ακατόρθωτο να ταξιδέψω μέχρι την συμπρωτεύουσα. Τελικά ήρθε η έκθεση στην Αθήνα και έτσι, σήμερα, μετά από μια βόλτα στο Μουσείο Μπενάκη αποφάσισα να περπατήσω λίγο πιο κάτω, μέχρι τον Ελληνικό Κόσμο για τον Miro (αν και τελικά το να περπατάς στην Πειραιώς αποδεικνύεται ολόκληρη περιπέτεια και ίσως θα ήταν καλό να το σκεφτούν αυτό όλα τα πολιτιστικά ιδρύματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Πειραιώς και να προτείνουν λύσεις στην πολιτεία).

Βεβαίως ο Miro μπορεί να αποδειχτεί ιδιότροπος, ιδιαίτερος και ακατανόητος για τον ανίδεο έλληνα στον ισπανικό, καλλιτεχνικό μοντερνισμό. Δυστυχώς μας λείπει στην Ελλάδα η αισθητική καλλιέργεια και η καλλιτεχνική παιδεία στα σχολεία μας και μπορούμε να εκτιμήσουμε μόνο την αναπαραστατική τέχνη, οπότε καταλαβαίνω απόλυτα τα σχόλια των απογοητευμένων επισκεπτών, που αναρωτιόντουσαν αν αυτό είναι τέχνη.

Πάντως στα έργα του Miro μπορείς να διακρίνεις τα έντονα μεσογειακά χρώματα, όπως τα γνώρισε και ο καλλιτέχνης στη Μαγιόρκα. Τα σχέδιά του, γεμάτα παιδικότητα, alegria, ενθουσιασμό, αισιοδοξία είναι σαν να σε προκαλούν να βουτήξεις τα χέρια σου μέσα στις μπογιές, να πασαλειφτείς σαν παιδί, να διαφωνήσεις με τον ζωγράφο και να συμπληρώσεις με λίγο πιο πολύ κόκκινο εκείνη την γωνία του πίνακα που του ξέφυγε χρωματικά. Θεωρώ ότι ένα εργαστήρι ζωγραφικής για μικρούς και μεγάλους στη συγκεκριμένη έκθεση θα ήταν σπουδαία δραστηριότητα για την συμπλήρωσή της.

Πραγματικά, τα παιδιά – επισκέπτες φαίνονταν να απολαμβάνουν την επίσκεψη πολύ περισσότερο από τους άλλους επισκέπτες, αφού επηρεασμένα από την πανδαισία των χρωμάτων, τσίριζαν, χοροπήδαγαν και έκαναν τα πιο πετυχημένα και αυστηρά σχόλια για τα ζωγραφικά έργα του Miro. Κάτι που εκνεύρισε τους φύλακες, που μάλλον είχαν κουραστεί, και άρχισαν με την σειρά τους να τσιρίζουν στις μανάδες για να μαζέψουν τα παιδιά τους. Αν οι φωνές των παιδιών ενόχλησαν λίγο, αλλά χαριτωμένα,οι φωνές των φυλάκων, καθώς είχα χαθεί μέσα στον μαγικό, πολύχρωμο κόσμο του Miro, με τρόμαξαν.

Σε κάθε παρόμοια περίπτωση υπογραμμίζω το ίδιο. Στο Μουσείο του Λούβρου επιτρέπεται η φωτογράφιση, στην έκθεση του Miro, στον Ελληνικό Κόσμο γιατί όχι;

Ο Ελληνικός Κόσμος φαίνεται να είναι ένα ίδρυμα που άρπαξε την ευκαιρία των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για τις τέχνες και τον πολιτισμό και πραγματικά κατασκευάστηκε ένα τεράστιο σύμπλεγμα κτιρίων, με άριστη τεχνολογία, με τον θόλο, το θέατρο, τους εκθεσιακούς χώρους, κτλ. Την έκθεση Miro γιατί την εξόρισε στο υπόγειο γκαράζ; Δυσκολεύτηκα να βρεθώ στην έκθεση, διασχίζοντας τα αμάξια στον παρκινγκ. Ο χώρος δεν ενδείκνυται, ενώ ήταν και μικρός και δεν αναδεικνύονταν τα έργα.

Πολύ καλή η προσπάθεια για ανάγλυφη παρουσίαση των έργων του ζωγράφου και μεταφορά των κειμένων σε γραφή Braille για τυφλούς. Οι ανάγλυφες μεταφορές των πινάκων θα έπρεπε να είναι τοποθετημένες λίγο πιο χαμηλά ώστε να είναι προσβάσιμες και από τα παιδιά. Εγώ πάντως άγγιξα τα έργα και πολύ το χάρηκα.

Πάντως σε αυτό το σημείο θα θελα να σημειώσω ότι πέρα από την έλλειψη μουσειολογικής επιμέλειας που συναντάμε στα μουσεία μας και στις εκθέσεις τέχνης στην Ελλάδα (και για το οποίο συνεχώς γκρινιάζω) ξεχνάμε ότι καλό θα ήταν στο στήσιμο μιας έκθεσης να συμβουλευόμαστε και έναν εκπαιδευτικό ώστε η έκθεσή μας να μην χάνει στο παιδευτικό της χαρακτήρα έναντι των ιδιαιτεροτήτων της κάθε αίθουσας ή αισθητικής.

*Μην αναζητήσετε κατάλογο της έκθεσης. Αντί αυτού προσφέρεται στην τιμή των 5,90 ευρώ βιβλίο - ένθετο της Καθημερινής για τη ζωή και το έργο του Μiro.